The End
En toen zat ik braaf te wachten op m'n kamertje totdat ik naar het station kan vertrekken.. op weg naar mijn vliegtuig terug naar huis.
Het is namelijk zover..het einde van mijn stage in York.
Ik zal zeker iedereen missen die ik hier heb ontmoet, ze zijn allemaal zo lief geweest in de tijd dat ik hier was, dat het me toch een geborgen gevoel gaf.
Maar voordat ik afscheid ga nemen, heb ik natuurlijk nog wel wat dingen te vertellen die de afgelopen 2 weken zijn gebeurd.. Ik heb natuurlijk niet stil gezeten!
Met Pasen heb ik met Laura lekker een Paasbrunch gehad.. Op het moment dat we bij mij in de keuken heerlijk zaten te smikkelen van onze Hot Cross Buns, kwam iedereen zo'n beetje terug van hun
Easter vacation.. Iedereen kwam de keuken in, maar verdween ook meteen weer, omdat wij er zaten. Het was ook meteen gedaan met de rust, want het slaan en gebonk met de deuren en het dronken gelal
op straat was ook weer teruggekeerd..
Laatst was ik trouwens met Tracey, een stagiaire die voorheen op de afdeling werkte, wezen shoppen en toen stond er een kraampje met Bockwursten, hotdogs etc. Ik liep toen een beetje te
lekkerbekken van: ,,Ooh, Bockwursten..have you ever had them? They're really nice!' De eerste vraag die ik toen kreeg was of het een worst was van echt vlees of zo'n fabrieksgeval
Uiteindelijk hebben we allebei een broodje Bockwurst gehaald met heeeeeerlijke échte Currieee!!(die miste ik heel erg, in tegenstelling tot Laura die de Hollandse mayo miste
Afgelopen week was het m'n laatste week op ward 11..
Het bestond voornamelijk uit alles af laten tekenen(ja, ik heb alles voldoende afgesloten
Nu zal je waarschijnlijk denken: ,,Waarom in godsnaam naar het mortuarium?!'
Nou, het was op zich best interessant. We hebben gehoord en gezien hoe het gaat als iemand is overleden en dan naar het mortuarium gaat, wat er dan allemaal gebeurd, waar op gelet moet worden(o.a.
door ons verpleegkundigen), hoe de autopsies verlopen, of het mogelijk is dat de familie langs komt en wanneer ze liever hebben dat dat niet gebeurd. En we hebben ook een kijkje gehad in de
vriezers..
We waren met een groepje van 4 en één van die andere studenten vroeg bij een vriezer die buiten stond hoe de lichamen daar in 'opgeslagen' waren. Zij dacht namelijk dat ze rechtop stonden, omdat de
vriezer langwerpig was. Dat was wel even grappig
Zoals ik al zei, moest er ook afscheid genomen worden op de afdeling. De laatste dag was meteen een enorm leuke, want het was de dag van The Royal Wedding!
We hadden een week van tevoren al zitten brainstormen over hoe we het aan zouden pakken, want we wilden het natuurlijk wel vieren met z'n allen!
Zo had Kaye, de deputy sister, aan de matron gevraagd of we tiara's mochten dragen.. en dat mocht! Dus op vrijdag hadden we allemaal een tiara op, was de hele afdeling versierd, en hadden we tussen
de middag een heerlijk buffet met allerlei heerlijke hapjes die iedereen had meegenomen. Hét grote moment hebben we met z'n allen gezien op tv, want er was een hele zaal, op 1 patiënt na, helemaal
leeg. We hebben toen de tv's geconfisceerd en hebben alles gevolgd. Ik werd zelfs helemaal patriotisch toen ik Willem & Maxima door het gangpad zag lopen. Ik zat helemaal van: ,,Ooohh, they're
our prince and princess!!'
Het was een erg gezellige dag en we hebben heel wat afgelachen, dus het was een mooie afsluiting!
We hadden trouwens ook stiekem wat bubbels om mee te toosten op deze dag
Op maandag is Laura naar huis gegaan, maar voordat ze ging zijn we op zaterdagavond eindelijk eens met z'n tweeën uit wezen eten. Lekker naar een chinees 'All you can eat-restaurant'.
Op zondag was het tijd om, tijdelijk, afscheid te nemen van elkaar.
Ik zou eigenlijk op maandag ook naar de racecourse in Beverley gaan, maar omdat mijn bus te laat kwam, miste ik de connectie naar Beverley en ging het hele feest niet door
Dinsdag was mijn zogeheten 'leaving do'. Kellie, een van de health care assistants, waar ik het heel goed mee kan vinden, had dit voor mij georganiseerd. Het was in eerste instantie de bedoeling
dat we met z'n tweeën een keer zouden lunchen deze week, maar uiteindelijk maakte ze er dus mijn leaving do van. Zo hebben we dinsdag uiteindelijk gelunched met 11 man. Ik vond het heel leuk en
lief dat ze speciaal voor mij allemaal naar die lunch kwamen om afscheid te nemen. Ik kreeg nog van alles toegestopt, dus dat moest in een extra pakketje naar huis worden gestuurd, aangezien ik
anders weer mega overgewicht heb straks!
Rechts: Lisa,Owen,ik,Kellie,Alistair & Tracey
Over een paar minuten ga ik de deur uit en wordt ik door Kellie opgehaald en afgezet op het station.. dan laat ik echt alles achter me.
Het was een enorm leuke tijd en een fantastische ervaring. Hierbij wil ik dan ook iedereen bedanken voor alle post, pakketjes, berichtjes en steun de afgelopen tijd, want dat heeft me er goed doorheen geholpen!
Ik vond het erg leuk dat je me gevolgd hebt tijdens mijn avontuur en ik spreek je, hopelijk snel, weer in levende lijve!
Brigit
Newsletter
Zoals ik ergens in het begin al vertelde, waren Laura en ik gevraagd om een stukje te schrijven voor een nieuwsbrief van de Uni. We moesten het eind februari/begin maart al inleveren, maar het
duurde een hele tijd voordat we een link o.i.d. kregen om de online nieuwsbrief te bekijken.. Eind maart kregen we 'm dan eindelijk en zie hieronder het resultaat!
Vandaar hierbij de tekst:
Dutch Students visit the Department
The Department currently has two Dutch exchange students visiting us - Brigit van Horen and Laura van Coenen. Both would like to introduce themselves to staff and students.
I'm Brigit van Horen and I tend to say that I'm from Holland, but that's not quite true anymore. My nationality is Dutch, but I actually live just 5km across the border in Germany and have
one so for about three and a half years now.
I'm here on my placement in York Hospital with my classmate Laura van Coenen. We will be here for about 12 weeks. Back at home in Holland, we study Nursing in Arnhem. We are in our 3rd year, of 4,
and in that year we get the chance to do an internship abroad. We could have gone to Germany, but that would've been in mental health. Laura and I preferred a hospital, so we chose to go to
York!
We are staying on the campus, both of us in James College. I'm in Block N, a bit of an older building but the room is all right, at least for the time I'm here. It's nice to live on a campus, for
once in my life. In Holland we don't have these kinds of campuses. The country is a lot smaller, so the distances are smaller too. If the distance is too long to travel, students just go and live
in the city where they study.
On the 16th of February we started at our placement in York Hospital. There was a lot to get used to, and there sti ll is. The team is very nice, so that makes everything a bit easier to deal with.
I think it will be a very nice ti me here in York!
Two weeks ago we were asked why we, people from Holland, call ourselves ‘Dutch' and not ‘Hollanders' or ‘Netherlanders'. I read it somewhere, someti me, but I forgot.
So for you, and myself, I will hereby try to explain, but it might be a bit complicated. The word Dutch is derived from ‘diet', an old Dutch word, that means ‘people'. Dietsch or Duutsch means ‘the
language of the people' and it was a normal language instead of the fancy languages like Latin or Greek.
In the middle ages there were a lot of changes in the area which is now The Netherlands and Germany, where they spoke the language Duutsch. We, the Dutch, started to speak ‘Nederlands'. It's
actually because of the English, the word ‘Dutch' still exists. In those days they kept calling our language and the people Duutsch, now Dutch. So there you have it. Hopefully you all understand it
better, or at least a little, haha!
I am Laura van Coenen and I am from the Netherlands. I am currently in my third year in my training to become a nurse. Unfortunately in Holland the training takes 4 years instead of 3 and I
don't even get a degree, just a diploma. We don't really have degrees. But I won't explain the whole school system or I would probably need another 5 pages.
I'm here in York for 12 weeks as a part of my training, together with Brigit. We will be working at the hospital of York during that period. We started 2 weeks ago and so far I really like it. I've
never worked in a hospital before so everything is new to me, which is sometimes scary.
I was surprised at how kind and helpful the people are here. Not only in the hospital but, well just everywhere I go. Whenever you ask a stranger something in Holland, you usually just get a weird
look back. Here people actually try to help you, although sometimes it's difficult because they can't understand my mixed English/Dutch sentences ( I sometimes don't even understand
myself.)
Anyway, I already feel like I've learned a lot and I hope I will learn a lot more in the coming weeks! Maybe I´ll see you around.
Genoten van onze writerskills??? We mogen, zodra we thuis zijn, nog weer een stukje schrijven, maar dan dit keer over hoe we onze tijd in York en in het ziekenhuis hebben beleefd. Er komt dus nog
een vervolg!
The end is almost near..
Hiya lovies!
It's been a while.. Dus tijd voor een nieuwe blog en dit keer gelukkig met veel léúke dingen!
Begin deze maand kreeg ik wederom bezoek; dit keer van Michiel en Mike! Zij bleven iets langer dan pap&mam, namelijk van de 4e t/m de 8e.
Michiel kwam aan op de 4e en zou met de auto naar York komen, maar toen kreeg ik ineens een telefoontje of ik met m'n creditcard naar het vliegveld kon komen.. Wat bleek; Michiel z'n creditcard en
rijbewijs schenen gestolen te zijn en zonder kon hij zijn auto niet gehuurd krijgen. Uiteindelijk is hij met het OV naar York gekomen en zouden we het hier de volgende dag proberen met mijn
rijbewijs en creditcard.
We zijn toen naar Michiel z'n B&B gegaan, die niet al te ver weg was van de Uni. 's Avonds hebben we lekker gegeten bij Gert&Henry's en zijn vroeg naar bed gegaan.
De volgende ochtend zijn we niet met heel veel goede moed naar het treinstation gegaan om te proberen een auto te huren, maar wonder boven wonder lukte het toch!! Je moet hier namelijk je rijbewijs
minimaal 5 jaar hebben om een auto te kunnen huren..Ik heb de mijne nog net geen 2 jaar, dus ik was bang dat het niet zou lukken. Uiteindelijk hoefde ik alleen 14 pond per dag extra te betalen en
zo hadden we een mooie zilverkleurige Peugeot 207!
We waren van plan die dag naar Beverley en Hull te gaan, maar de Minster in York is nog groter dan die in Beverley. We zijn daarom ook maar in York gebleven.
We hadden 's morgens ook besloten dat Michiel en Mike beter in een ander hostel konden verblijven aangezien hun eerder geboekte hostel ergens op onbereikbare plek zat.
We hebben we auto in de buurt van hun nieuwe hostel geparkeerd, waar we iets zeer sociaals beleefden. Een man kwam naar ons toe en bood ons zijn resterend half uur parkeren aan met zijn ticket! In
NL blijft iedereen tot het uiterste staan, gaat over de tijd heen of gooit het ticket met de resterende tijd weg.. We konden niet blijven staan, maar het was wel ontzettend aardig
We gingen daarna naar de Minster en hebben de toren beklommen. De vorige keer dat ik ging was het uitzicht niet zo heel fantastisch, maar ondanks dat het weer minder goed was konden we nu heel ver
kijken en van alles zien. De rest van de dag hebben we een beetje door het centrum geslenterd en samen geshopt(wat wel een hele zeldzame gebeurtenis eigenlijk, aangezien we dat bijna nooit doen met
elkaar
Mike zou in eerste instantie rond 16.00u op het treinstation aankomen, maar vanwege wat vertraging kwam hij zo'n 2 uur later aan. Na het installeren van de heren in hun hostel, zijn we, met Laura
erbij, wezen uiteten in een pub: The Old White Swan.
Het was heel gezellig, maar we moesten voorzichtig zijn dat we ons eten niet van de tafel wipten, want de tafel wiebelde nogal erg.
Ze wilden ons volgens mij ook erg snel weg hebben, want de gerechten volgden elkaar heel snel op.
Het plan voor de volgende dag was een trip naar Manchester en wel naar ' the Old Trafford', het stadion van Manchester United.
Hier hebben we een rondleiding gedaan, waarbij we echt overal konden komen; de pressroom, de kleedkamer, de loungeroom(waar David en Victoria Beckham elkaar schijnbaar hebben leren kennen), het
'belangrijke gedeelte' van de tribune en de tunnel waar de spelers het veld opkomen (hier deed de tourguide nog even leuk wat warming-up oefeningen voor
We wilden eigenlijk nog door naar Liverpool voor het stadion van Chelsea, maar dat ging niet meer vanwege de tijd.
Toevallig moest Manchester United die avond voetballen en dus hebben we de wedstrijd gekeken, lekker op z'n Engels: in de pub met een pint of lager erbij!
Toen een aantal mannen om ons heen door hadden dat we uit NL kwamen, raakten we aan de praat en werden ze helemaal afgeleid van de wedstrijd!
Toch was het wel heel leuk om het zo een keer mee te maken. En ook al waren er niet veel mensen, het was wel hééél gezellig!
De volgende dag was het tijd om naar Londen te gaan! Eerst moesten we nog even de auto inleveren bij het station en ik heb toen gereden! Ja ja, met het stuur aan de rechterkant en aan de linkerkant
van de weg! Het was weliswaar maar een klein stukje(nog geen 200m), maar het ging allemaal goed en heb ons mooie Peugeootje heel gelaten!
Vervolgens moesten we met de trein naar Leeds, om van daaruit met de trein door te gaan naar
Londen.
Op Leeds hebben we in een pub ontbeten, waar trouwens onze buurmannen al om 10u aan het bier en de witte wijn zaten
De reis naar Londen duurde zo'n 2,5 uur dus het was een hele zit. Om 13.30 kwamen we eindelijk aan en was het de weg zoeken naar de B&B.
Laat me je een ding vertellen: GA NOOIT NOOIT MAAR DAN OOK NOOOIT NAAR DIE B&B!!!
Het was echt absolute horror! Op de site van het Elizabeth Guesthouse zag het er allemaal heel mooi uit en ik dacht nog; 29 pond p.p.p.n. is niet duur voor een nachtje in een oud Victoriaans-achtig
huis.. Het was allemaal pure misleiding. Denk je maar een of ander smoezelig hotelletje in Rusland in en dan heb je wel een beeld van hoe het er hier uitzag..
Michiel en Mike moesten echter de volgende dag al heel vroeg hun trein terug naar NL hebben, dus zij hebben de nacht doorgebracht op het treinstation. Hierdoor bleef ik alleen achter in de B&B,
wat ik helemaal niet erg vond..in het begin.
Vlak nadat de jongens wegwaren(om 23.00u) dacht ik namelijk gerammel aan de deur te horen. M'n nekharen stonden rechtovereind en ik stond al met m'n mobiel in m'n handen, klaar om Michiel te bellen
en te vragen of ze alsjeblieft terug wilden komen! Achteraf bleek het gewoon de houten vloer van mijn bovenburen te zijn, die kraakte
Het ontbijt heb ik de volgende ochtend maar overgeslagen, want ik durfde niet echt naar de keuken, die in de kelder zat, gezien de staat van het hele gebouw.
Ik heb m'n spullen gedropt op King's Cross en ben toen richting Buckingham Palace gegaan voor de Changing of the Guards. Het zag zwart van de mensen en om 11u 's ochtends was de zon al bloedjeheet!
Ik ben dan ook niet al te lang gebleven en ben, na m'n bagage opgepikt te hebben, naar St. Pancras gegaan om daar wat te eten.
Mijn trein terug vertrok namelijk pas om 14.00u, dus ik had nog even. Om 16.00u was ik weer terug in York.
Ik had tot die tijd nog niet echt heimwee, omdat ik zowat iedere dag wel met pap&mam op Skype zit. Maar toen ik na Londen terugkwam op m'n kamer wilde ik het liefst dat ik ook in de trein naar
huis zat! Het is gewoon moeilijk als je iedereen nóg weer een keer uit moet zwaaien..
Die week is trouwens ook de Griekse student nurse, George, aangekomen hier in York. We hadden via iemand van de Uni contact met hem gezocht, zodat we hem een beetje wegwijs kunnen maken
hier.
Nadat ik terug was uit Londen, hebben we diezelfde avond wat met hem gegeten. Hij zit hier voor 6 maanden en wij zijn binnenkort weg. Hij is in z'n eentje, dus hopelijk red hij zich een beetje na
die tijd.
Zondag de 10e nam Marijke, de begeleidster en het afdelingshoofd van Laura, ons mee naar de kust! We zijn eerst naar het plaatsje Goathland geweest. Dit ligt ergens middenin de Yorkshire Moors.
De Yorkshire Moors bestaat uit een groot stuk onbewoond natuurlandschap, met alleen een RAF-basis in the middle of nowhere.
In Goathland lopen veel schapen los..je zou haast denken dat het geiten zouden zijn, vanwege de naam, maar nee. Zoals in India de koeien heilig zijn, zo zijn rondom Goathland de schapen heilig.
Waag het dan ook niet om er eentje aan te rijden, want dat is een big NO NO!
Vogels zijn daarentegen wel toegestaan om te raken
In dit mini dorpje wordt al tientallen jaren de tv-serie 'Heartbeat' opgenomen, geen idee of iemand het kent. Ik in ieder geval niet.
Het kleine, pittoreske stationnetje is trouwens ook gebruikt in de eerste film van Harry Potter!
We hebben hier even wat gegeten en zijn daarna door gegaan naar onze eindbestemming: Whitby, een oud havenplaatsje dat groot is geworden door de walvisvaart. Ooit. Nu is het een grote
toeristentrekpleister waar iedereen komt voor de Fish&Chips, de ruïne op de klif en de begraafplek van Dracula.. Ja je leest het goed! Volgens een of andere vage mythe schijnt de enige echte
meneer Dracula daar ergens begraven te liggen..
Wij zijn er echter niet naar op zoek gegaan. We hebben lekker gepicknickt, op het randje van de klif, met uitzicht op het strand en de zee onder ons.
Na een korte wandeling langs de haven moesten we alweer gaan.We hebben bij Marijke thuis gegeten(jeej, eindelijk een gezonde maaltijd met aardappels, groente en vlees!), waar ik als bedankje een
glas kapot liet vallen.
's Avonds werden we weer netjes op de Uni afgezet en was het de afsluiting van een mooie, maar actieve week!
Wat gaat de tijd toch snel..ik kan me nauwelijks voorstellen dat de 3 maanden alweer bijna voorbij zijn! Over 3 weken ben ik gewoon alweer thuis en moet ik waarschijnlijk meteen beginnen met de
volgende stage.
Nog twee weken resteren op de Ward, waarvan mijn laatste dag op de dag van de Royal Wedding! Er wordt dan een feestje georganiseerd, dus dat beloofd een mega leuke dag te worden! Ik zal proberen
iedereen zover te krijgen voor wat foto's, zodat jullie ook een beetje een idee hebben met wie ik de afgelopen maanden heb samengewerkt.
Ik heb trouwens wéér geswitched van begeleider. Dit keer is James de gelukkige, want Nicky zei dat hij het wel kon doen aangezien ik met haar niet zoveel had gewerkt en wel met James.
Het is wel lekker op het laatste moment, maar hij heeft mazzel dat ie niet zoveel hoeft te doen.
Hopelijk gaat het met jullie allemaal ook nog steeds goed?! Ik spreek en zie jullie weer in levende lijve over 3 weken!
Brigit
*Update*
Heel kort op m'n vorige blog, volgt nu meteen al een update.
Helaas is het niet zo'n leuke dit keer..
Ik mocht vanmorgen inderdaad meekijken bij de operatie van de 2e AAA-repair. In de ochtend begon ik gewoon met de normale werkzaamheden en stond ook op de kamer waar die ene patiënt lag.
Rond half 9 moest zijn checklist voor de operatie nog gedaan worden, samen met de laatste controles van de bloeddruk e.d. en moest ik hem in een operatiehemd helpen.
Daarna heb ik hem, samen met iemand van het transport naar de anesthesiekamer van 'Theatre 2' gebracht. Na de gegevenscontrole door de theatrenurse ben ik me snel om gaan kleden(Hoezee ik had dit
keer een fatsoenlijke blauwe outfit).
Mr. Cavanagh had me op de afdeling uitgelegd dat de operatie dit keer gecompliceerder was dan normaal. De patiënt had namelijk een aneurysma, doordat een langdurige infectie de binnenwand had
aangetast. Hierdoor was de aorta zeer kwetsbaar geworden en kon ieder moment kapotgaan.
Het 'zieke' stuk aorta moest verwijderd worden en vervangen worden door iets anders, want het is niet mogelijk zo'n kunstmatige versterking vast te naaien in weefsel dat niet meer zal
genezen.
Ze hadden er daarom voor gekozen om een groot bloedvat uit het been te halen, deze in tweeën te delen en met de bovenste delen aan elkaar te naaien. Zo zouden ze zeg maar het onderste gedeelte van
de aorta, waar normaal de kunstmatige versterking komt, kunnen vervangen met gezond weefsel.
Het probleem was echter wel, dat de ader uit het been een veel kleinere diameter heeft dan een aorta. Een aorta is zo'n 2 à 3 cm breed en die ader uit het been was hoogstens 0,5 à 0,8cm of
zo?
De kans dat het allemaal zou slagen was al niet heel erg groot, omdat er ineens 5L bloed telkens door zo'n dun stukje naar de benen toe zou moeten. Ook zou de functie in het been minder kunnen
worden, omdat er zo'n groot vat miste. Maar zoals Mr. Cavanagh al zei: liever minder functie in je been, dan een aorta die ieder moment kan springen..
Vanwege het grote risico was aan de patiënt van tevoren verteld, dat de mogelijkheid bestond dat de operatie niet zou slagen en hij zou komen te overlijden.
Tot mijn grootste spijt is dit helaas ook gebeurd..........................................
Om het aneurysma enigszins te kunnen bereiken, moesten Mr. Cavanagh en Mr. Baroni, via de linkerkant van de buik, onder de linker nier langs. Zodra ze aan de aorta begonnen te werken werd het al
een zaak van het constant stelpen van bloedingen. Doordat de andere organen, waaronder de hele berg met darmen, erg in de weg zaten, hadden ze niet echt goed zicht op alles en moesten ze veel op de
tast doen.
De aorta was echter zo erg aangetast door de infectie dat het weefsel als het ware steeds verder afbrak.
Ik hield het scherm van de vitale functies rond die tijd in de gaten en zag dat de bloeddruk erg laag was en veel schommelde. Ondertussen was de anesthesist druk bezig met zakken bloed ophangen om
te proberen het omhoog te krijgen. Op een gegeven moment zei hij: ,,Guys, you have to do something now, because we're losing him' . Vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts.
Ik keek naar het operatie gebied en zag ontzettend veel helderrood bloed uit de buik stromen en zag de chirurgen elkaar aankijken. De bloeddruk zakte alleen maar meer. En toen werd duidelijk dat er
een gat in de aorta was ontstaan en dat ze er niets meer aan konden doen..
Een arts die ook bij de vorige operatie was, zei toen tegen me: ,,He's going to die now, they are removing all the blood out of his body'.
Ik was toen heel even verbijsterd. Aan de ene kant wist ik wat er aan de hand was, want ik zag de bloeddruk alleen maar kelderen, tot aan de 7/4.. Maar aan de andere kant hoorde ik de chirurgen nog
over allerlei technieken praten, dus dacht ik dat ze hem nog gingen redden..
Echter toen ik de zo gevreesde 'flatline' hoorde en het schermpje uitgezet werd, wist ik dat de patiënt niet meer bij ons was.
Iedereen was daarna heel erg lief en bezorgd naar mij toe. Nadat ik me om had gekleed en ik op weg was naar boven kwam ik Charlotte tegen. Ze had nog maar net gehoord wat er gebeurd was en ze was
zo bezorgd om hoe het met me ging dat ze meteen richting de operatieafdeling was gekomen.
Ik moet zeggen dat ik het in begin nog allemaal best kon handelen en had het gevoel dat het allemaal gewoon bij het 'vak' hoorde.Maar toen ik terug was op de afdeling begon ik het er toch
wel moeilijk mee te krijgen. Ik heb het met een aantal collega's besproken enheb Laura ook nog even van haar lunch weggehaald(sorry nog daarvoor
Eenmaal thuisgekomen kwamen meteen alle emoties eruit, zodra de deur achter me dicht was gevallen. Zelfs nu ik dit verhaal zit te typen, wat overigens best therapeutisch werkt, stromen de
tranen over m'n wangen.
Het is zo raar, ik kende de man nauwelijks, maar toch.. Ik heb hem nog in levende lijve gezien voor het allemaal gebeurde en het gebeurde zo heftig dat het bijna niet te bevatten is.. Hoe
gemakkelijk en snel kan een mensenleven voorbij zijn?
Ik heb eerder meegemaakt dat patiënten zijn overleden, maar dat gebeurde altijd buiten mijn diensten om. Nooit eerder heb ik het van dichtbij meegemaakt en dan gebeurt het de eerste keer meteen op
zo'n heftige manier. Ik zie de beelden ook nog iedere keer voor me.
Op den duur zal het allemaal wel z'n plekje krijgen, maar voor nu moet ik gewoon even een flink potje janken om het te kunnen verwerken..
Door deze gebeurtenis zal ik in het vervolg het leven nog meer gaan appriciëren.. Ik ben nu weer met m'n neus op het feit gedrukt dat het zomaar voorbij kan zijn..
Daarom, met weer een nieuwe stroom tranen uit m'n ogen:
Bless you all!
Heel veel liefs,
mij
Theatre!
Oh yeah!! I finally went to theatre this weeeeeek!!
Ik ging voor één, maar uiteindelijk werden het er twee.
De operatie van de patiënt waar ik vorige week al naar wilde kijken werd bijna wéér afgelast, maar net toen ik op het punt stond de verbanden van een van m'n patiënten eraf te halen, zag ik de
bewuste patiënt ineens in z'n operatiehemd voorbijkomen. Ik ging er toen natuurlijk als de wiedeweerga achteraan!
Nadat alle gegevens met de patiënt waren doorgenomen, ben ik me om gaan kleden. Het bleek echter dat er alleen nog maar OK-kleding in de maten M en L waren..niet bepaald mijn maten. Uiteindelijk
eindigde ik in een broek die ik überstrak aan moest trekken, zodat ie niet afzakte en een disposable bovenstuk(schijnt binnenkort ingevoerd te worden om kosten te besparen?). Daarna werd ik
richting 'Theatre 12' gewezen, waar de operatie plaats zou vinden.
De operatie waar ik ten eerste voor ging, voor degenen die het nog niet weten, was een zogeheten 'AAA-repair'. Dit betekent dat de patiënt een aneurysma in zijn aorta had, die hersteld moest
worden. Een aneurysma is een verwijding van een bloedvat op de plek waar een zwakke plek in de wand zit. Door de constante, golvende beweging van het bloed door het bloedvat, kan die zwakke plek
uiteindelijk scheuren en dan heb je de poppen aan het dansen. Vooral bij de aorta, aangezien dat je grootste lichaamsslagader is.
Ik werd in de operatiekamer helemaal op m'n gemak gesteld door Kate en Karen. Kate is één van de operatieassistentes en Karen een Health care assistant die alle materialen aanreikt voor en tijdens
de operaties. Ik was best gespannen, want ik had geen idee of ik flauw zou gaan vallen of misselijk zou worden. Maar daar waren ze natuurlijk inmiddels wel op voorbereid, want ik zou zeker niet de
eerste zijn geweest als het zou gebeuren
Kate liet me meekijken terwijl zij alle spullen aan het klaarleggen was en legde me ook verschillende dingen uit. Dit deed ze ook tijdens de operatie, als ze er teminste tijd voor had, aangezien ze
soms 10 paar handen nodig leek te hebben.
Het was heel erg gaaf om de operatie te zien. Ik dacht echt dat ik van m'n stokje zou gaan zodra Mr Brooks, de chirurg, de buik open zou snijden, ik bloed zou zien, de brandlucht zou ruiken van
de laser of het geluid zou horen van het zuigapparaat. Maar het deed me eigenlijk helemaal niets. Ik stond daar gewoon heel relaxed, met m'n armen over elkaar, toe te kijken en had niet eens een
verhoogde pols door de spanning
Eerst werden alle organen geïnspecteerd om te kijken of alles verder in orde was. Daarna werd de aorta boven en onder het aneurysma afgeklemd, zodat ze aan het werk konden. Op dat moment is het
even hectisch, want er loopt dan zoveel bloed in de buikholte, dat ze heel snel moeten zijn met klemmen vastzetten en alles wegzuigen. Het was een redelijk groot aneurysma en er was aardig wat
weefsel omheen gegroeid. Ook was er een 2e aneurysma in een van de takken die naar de benen lopen.
Ik kon niet zo heel veel zien, zelfs niet toen ik op het hoogste opstapje stond, want de patiënt had een aardige bierbuik. Hierdoor zag ik alleen het onderste gedeelte van de buik en het gewroet
van de chirurgen. Echter toen alles afgeklemd was, mocht ik van Mr. Brooks dichterbij komen om even een kijkje te nemen in de buik. Ik kon de aorta zien die nu helemaal open lag, op de plek waar
het aneurysma zat.
Het was heel raar om in iemand zijn buik te kijken, terwijl hij slapend op de operatietafel ligt, niets door heeft en je hem van tevoren nog hebt zien lopen en met hem gepraat hebt.
Daarna werd er een kunstmatige versterking in de aorta genaaid en het 2e aneurysma verwijderd. In totaal duurde deze operatie zo'n 4 uur, wat blijkbaar best snel is, hoorde ik achteraf.
Ik heb trouwens ook geassisteerd! Ik moest de lakens bij de voeten een paar keer omhoog houden, zodat Mr. Brooks de doorbloeding kon controleren en ik heb materialen aangereikt aan de andere
chirurgen. Dus ik was zowaar even een theatrenurse en Kate zei ook dat ik dat maar moest worden
Ik wilde na de operatie weer terug naar ward 11, maar hoorde het team praten over hun volgende operatie. Toen ik hoorde wat voor een het was en wie de chirurg was, vroeg ik of die ook mocht
bijwonen. En dat mocht! Nu was het een 'Carotid Endarterectomy' en daarbij gaat het om een vernauwing in een van de halsslagaders, die ongedaan moet worden gemaakt.
Na snel te hebben gegeten heb ik me weer omgekleed, om de briefing bij te wonen van het volledige operatieteam. Tijdens de briefing moesten we ons even kort voorstellen en werd de casus
besproken.
In films en series zie je altijd de operatiekamers vol staan met allerlei mensen.. bij deze twee operaties waren het er 7 tot 8, met mij erbij.
Mr. Cavanagh was de chirurg die dit keer de operatie zou doen. Hij is een van de weinige chirurgen die je echt helemaal bij de operatie betrekt en je ook heel veel uitlegt.
Hij liet me van tevoren een powerpoint presentatie lezen, zodat ik wat meer wist over de ingreep. Als ik vragen had moest ik ze opschrijven en ze stellen tijdens de operatie.
Hij liet me tijdens de operatie ook van een kleine afstand meekijken en legde ook precies uit wat er te zien was, wat hij deed of ging doen, welke complicaties er op konden treden als er wat mis
ging e.d. Ik heb dus erg veel geleerd en gezien dit keer!
Nadat de operatie klaar was ben ik nog even meegeweest om te patiënt naar de verkoeverkamer te brengen. Ondanks dat er zoveel operatiekamers zijn, is de verkoever maar een klein hok. Er kunnen 6
bedden op een stuk staan, maar die staan zowat tegen elkaar aan. Moet je bijvoorbeeld met de patiënt naar de plek bij het raam, dan moeten de andere patiënten eerst met hun bed aan de kant gedraaid
worden.. Te zot voor woorden toch?! Lig je daar al hartstikke beroerd te wezen na je operatie, word je vervolgens de hele tijd met je bed heen en weer bewogen
Na zo'n hele dag in de operatiekamer was ik echt kapot. Alle indrukken, het constante vertalen, het staan, geconcentreerd toekijken en het krijgen van informatie e.d. maakte het gewoon heel
vermoeiend. M'n rug protesteerde tegen die tijd ook heel erg tegen al het staan en deed heel erg zeer. Veel rust kreeg die ook niet echt, aangezien ik gister een dienst van 11,5 uur had..
Maar er was wel een lichtpuntje gister, want morgen gaat een andere patiënt voor zo'n AAA-repair naar de OK. Dit is voor hem natuurlijk minder leuk, maar doordat hij erg mager is door ondervoeding,
wordt het voor mij mogelijk alles beter te zien.
Dus wellicht mag ik me morgen weer in een blauw pakkie hijsen. Ik moet morgen dan even zien dat ik Mr. Cavanagh te pakken krijg tijdens de artsenvisite en vragen of ik weer mag kijken. Maar ik kan
het wel goed vinden met hem en iedere keer als ie me ziet begroet ie me met 'Ghallo', waarna hij de patiënten uitlegt dat dat Nederlands is
Hopelijk ben je niet al te beroerd geworden na het lezen van dit verhaal.. Ik wilde het nog veel gedetaileerder beschrijven, maar dan werd het A te lang en B dan zou de helft afgehaakt hebben denk
ik
Iets anders leuks aan deze week is, is dat Pap&Mam afgelopen weekend hier waren!
Het was erg leuk om ze de omgeving te laten zien,waar ik nu m'n tijd doorbreng. Aan de ene kant voelde het een beetje als een 2e thuis, nu zij erbij waren.
We hebben op vrijdag lekker uit gegeten in een pub bij hun B&B in de buurt, waarna ze me af hebben gezet bij de Uni.
Op zaterdag hebben ze me weer opgepikt en hebben we de rest van de dag door het centrum gestruind. Het was erg koud, grijs en winderig, waardoor we regelmatig ergens iets warms moesten gaan drinken
of een winkel in moesten duiken. 's Avonds hebben we bij Gert&Henry's gegeten aan het middeleeuwse Newgate market. Hier heeft pap trouwens 's middags nog een muts gekocht op de markt. En als
pap een muts op moet, dan is het echt koud! Die nacht ben ik bij hun in de B&B blijven slapen, aangezien ze de grootste kamer hadden met nog 2 bedden vrij.
Voor zondagochtend hadden we ontbijt op bed besteld, wat heerlijk was! Daarna gingen we weer op weg, dit keer naar de Minster. De dag begon weer grijs, maar toen we in de Minster waren begon zowaar
de zon te schijnen! Toen we daarna naar de Museum Gardens gingen was het dan ook heerlijk weer. We hebben daar een tijdje heerlijk op een bankje van de zon zitten genieten. Voor mij de eerste keer
dat ik dat kon, sinds ik hier ben!
Die avond hebben we gezellig, met Laura erbij, gegeten bij de Ierse pub O'Neills. Hier was de sfeer echter nogal doods, wat je niet snel verwacht van een Ierse pub. Pap had het dan ook snel gezien,
helemaal toen bleek dat we om 20u niet eens meer desserts konden bestellen. We zijn dan ook maar naar de Mac gegaan om daar lekkere McFlurry's en McSundae's te halen. Wat zouden we toch moeten
zonder die grote, gele 'M'?!
Toen was de tijd helaas aangebroken om afscheid te nemen, want Laura en ik moesten op tijd weer terug i.v.m. een vroege dienst op maandag. We moesten gelukkig wel in dezelfde straat op de bus
stappen, dus we konden nog een tijdje praten voordat onze bussen arriveerden.
Ondanks dat het zo kort was, heb ik ze toch alles kunnen laten zien wat ik wilde en was het erg gezellig, toch?
Volgende week maandag is het de beurt aan broerlief en Mike! Zij blijven wat langer en we gaan dan ook wat meer naar plaatsen in de omgeving en een dagje naar Londen. Maar daarover
hoor je meer nadat ze geweest zijn!
Love
Time flies...when you're having fun!
Wauw, het is inmiddels dik 3 weken geleden sinds m'n vorige blog. Hoog tijd voor een nieuwe! Niet dat er niets is gebeurd, maar alles wat in het begin nog heel erg spannend was, is nu redelijk
standaard geworden. Ik had dus wat meer tijd nodig om een hele blog te kunnen vullen
Ten eerste: Morgen komen pap&mam, JEEJ! Ze landen ergens aan het einde van de middag en 's avonds gaan we dan gezellig uiteten bij hun B&B in de buurt.
De rest van het weekend staat in het teken van rustig aan doen, toeristje uithangen en lekker eten!
Zoals de titel al wel zegt: de tijd vliegt en wat mij betreft veel te snel! Ik heb nu officieel nog een week of 5 te gaan tot het einde van m'n stage en de afgelopen 6 weken zijn voorbij
geschoten alsof het niets was. Met het aftekenen van m'n vaardigheden loopt het gelukkig erg goed, maar vanaf volgende week moet ik eraan geloven en ook beginnen aan de verslagen.
Het is enorm leuk op de ward, iedereen begint nu een beetje los te komen naar mij toe en we geinen heel wat af met z'n allen!
Ik werk de laatste tijd veel samen met James en hij probeert iedere keer mijn naam uit te spreken. De ene keer lukt het, maar vaak wordt het 'Bridgiet'(met de hollandse G). Vandaag waagden Emily en
Sarah, het afdelinghoofd, ook een poging, maar die kwamen uit op iets van Briquette(klinkt als die van de BBQ
Emily probeerde laatst ook de namen van mijn lieve broers uit te spreken, maar Michiel werd 'Miwiel' en het leek alsof ze moest kokhalzen toen ze de G-klank uit moest spreken. Wouter kwam eruit als
'Wadder'. Ik schiet serieus iedere keer in een lachstuip als ze het proberen, want het klinkt gewoon zo grappig!
Inmiddels is het standaard dat ik tijdens een dienst wonden moet verzorgen en mag dit nu ook gewoon helemaal zelfstandig doen. Het punt is alleen dat ik vaak voor een hele grote verrassing sta.
(Mensen met een zwakke maag kunnen nu beter skippen naar de volgende alinea) Ik heb al een paar keer gehad dat ik wonden voor het eerst ging verzorgen en gewoon in een groot gat keek(waar
dan ook), naar een halve voet keek of fijn naar blootliggende pezen, nadat ik de verbanden e.d eraf had gehaald. En laat me je dit vertellen: 's morgensvroeg is dat niet zo fijn!
Ook is het de afgelopen dagen moordend heet geweest op de afdeling, aangezien we boven het stookhok zitten en de zon volop op de zalen scheen. We hebben een aantal patiënten waarbij je ontiegelijk
veel verbandmateriaal op de benen en voeten moeten doen en je moet het dan ook nog helemaal zwachtelen. Je bent dan dik 30-45 min bezig en je komt nadien drijfnat achter de gordijnen vandaan..
Langleve de ijsklontjesmachine in de keuken!
Over het algemeen kan ik met alle patiënten goed overweg, maar er zijn er altijd een paar die er bovenuit steken. Zo was er laatst een oudere vrouw die bijna moest huilen toen ze wist dat ze
wegging en ze me niet langer zou zien. Ik stond die dag niet op haar kamer en ze wilde perse dat ik nog langskwam voor ze ging. Helaas heb ik dat moment gemist, maar gelukkig had ik haar 's morgens
nog gesproken.
Vorige week vrijdag ging een oudere meneer naar huis die al 2 maanden op de afdeling had gelegen en daar had ik een hele goede band mee. Hij hield krantenartikels voor me achter, waarvan hij dacht
dat het me wel zou interesseren en hij hield me op de hoogte van het nieuws rondom de tsunami in Japan. Toen hij eindelijk naar huis mocht heb ik mezelf gedwongen even tijd te maken om afscheid te
nemen. Hij pakte toen m'n hand gaf er een kus op en bedankte me hartelijk voor alle goede zorgen. Dan voel je je echt gewaardeerd voor het werk dat je doet!
Ook werd er van de week door twee collega's gezegd dat ik zeker een 'keeper' ben, omdat ik blijkbaar goede initiatieven toon. Helaas moet ik ze toch teleurstellen over 1,5 maand.
Vandaag werd me twee keer gevraagd of ik nog terug kom nadat ik weer thuis ben geweest. Ik zou heel graag nog een keer terug willen komen, maar ik weet niet of ik hier een baan zou willen
hebben..
Als verpleegkundigen onder elkaar bespreek je vaak grappige situaties die voorgekomen zijn bij of met patiënten. Zo had ik echt een hele rare laatst! Ik was de bloeddruk e.d. aan het meten bij
die ene mevrouw die ik hierboven heb genoemd. Het zuurstofgehalte in haar bloed was wat laag, dus vroeg ik:,,Could you take a couple of deep breaths for me?'. Ik noteerde ondertussen wat gegevens
en zag in m'n ooghoeken wel dat ze een beetje aan haar nachtpon zat te frutselen, maar schonk er verder geen aandacht aan. Een paar seconden later trok ze echter ineens haar nachtpon omhoog, gewoon
zo midden in de kamer! Dus ik vroeg:,,What are you doing?!'
Het is misschien een beetje lullig om dit verhaal hier zo neer te zetten, maar echt, ik wist gewoon niet wat me gebeurde!! Achteraf konden we er gelukkig allebei hartelijk om lachen.
Een andere situatie was met een patiënt die een lange periode veel op bed had gelegen. Hij had veel jeuk op z'n rug, door alle kreukels van de lakens, en op het moment dat Julia en ik zijn rug
gingen wassen begon hij ineens te kreunen! Ook zei hij de hele tijd: Oooh, oooh, you really don't know how good that feels.' Julia en ik kwamen allebei met een knalrode kop achter het gordijn
vandaan, want vanaf de buitenkant van het gordijn moet het ongetwijfeld op iets anders geleken hebben. Je komt af en toe de meest gekke dingen tegen in dit beroep, haha!
Zoals iedereen vast wel weet hebben we in NL witte uniformen. Hier hebben ze een donkerblauwe broek aan met daarop een blauw/wit-gestreepte tuniek voor de 'Staff nurses' en grijs/wit-gestreepte
voor de 'Health care assistants'. Ook kan je hier trouwens kiezen voor een jurk. Het lijkt heel ouderwets, maar voor hier vind ik het wel heel leuk!
Maar goed ik val dus wel lekker op in m'n witte uniformpje van thuis! Overal waar ik kom vragen mensen wat voor uniform het is. Velen vinden het erg mooi, vanwege onze kleuraccenten, of vinden het
er modern uitzien. Laatst liep ik beneden door de gang, nadat ik een patiënt naar de OK had gebracht, en kwam een man tegen die ineens riep:,,Well, that's a fancy uniform!' Dat maakt het dan weer
goed dat ik er anders bij loop
Zo'n 2 weken terug hadden we onze eerste echte party hier! De dokters, althans de junior doctors, gaven een feestje waarvoor iedereen uitgenodigd was. Dit lieten wij natuurlijk niet aan ons
voorbijgaan, want we kregen gratis drankjes!
Laura en kwamen met een collega van haar afdeling, want we wisten niet precies waar we moesten zijn. Het was echt heel gezellig en hebben leuke gesprekken gehad, met een aantal dokters. De meesten
komen ook bij Laura en mij op de wards, dus we kenden ze al van gezicht. Het hoofdonderwerp was toch wel het verschil tussen Holland(ers) en Engeland. Blijkbaar denken ze hier dat de standaard NL
man stevig gebouwd is, een matje heeft, oorringen draagt en onder de tatoeages zit.. Volgens mij moeten ze eens wat beter om zich heen kijken, want je ziet ze hier ook!
Op 15 april heb ik m'n eerste babyshower! Nicky, een van mijn begeleidsters gaat de week ervoor met zwangerschapsverlof. Op de 15e zijn we dan allemaal uitgenodigd om alvast de geboorte van
'Billy', haar zoontje, te vieren. Heb er nu al zin in!
Maar eerst hebben we op 2 april nog een feestje. Tracey, een student nurse bij mij op de ward, is vandaag 25 geworden en ze viert dan haar verjaardag. Het is ook nog een charity event en haar
vriendje geeft een optreden met zijn band. Ik kan het inmiddels erg goed met Tracey vinden en we werden door haar uitgenodigd om te komen. Ze komt trouwens langs de Uni als ze naar het ziekenhuis
rijdt, dus ik heb nu al een aantal liften van haar gehad. Morgen is echter haar laatste stagedag bij ons, waardoor ik morgen voor de laatste keer met haar mee kan rijden.
Ze gaat weer een paar weken hier op de Uni naar school, dus we gaan zeker afspreken op momenten dat we allebei tijd hebben
Laura en ik hebben inmiddels ook contact gehad met een Griekse student nurse. We kregen een mailtje van iemand van de Uni hier, of ze onze emailadressen aan hem mocht geven, zodat wij al zijn
vragen konden beantwoorden. Hij komt hier rond 3 april heen, maar hij is nogal onzeker of hij wel genoeg kennis heeft van de terminologie en medicijnen. Het zijn z'n laatste 6 maanden voor hij
afstudeert, dus ik hoop voor hem dat het allemaal wel meevalt. We moesten hem ook de hele tijd oppeppen dat het allemaal wel goed zal komen. Maar goed we gaan het zien.
Het was vandaag de bedoeling dat ik mee zou kijken met een operatie: het herstellen van een aneurysma van de aorta(= een verwijding op een zwakke plek). Helaas werd de operatie wéér uitgesteld,
dus nu moet ik wachten tot maandag. Ik had me er al helemaal op verheugd, dus dat moet ik nog even opsparen. Zodra ik geweest ben laat ik natuurlijk weten hoe het was!
Dit was het eigenlijk wel weer, voor dit moment. Hopelijk was het weer een plezier voor je om te lezen
Bye!
Brigit a.k.a. Bridgiet/Briquette
By the way: Gister heb ik het ticket voor de terugreis geboekt. Het wordt gewoon op de officiële einddatum: 6 mei! Vanaf nu nog 6 weken te gaan hier, waarvan 5 op stage!
En Janny, jij ook nog van harte met je verjaardag! Heb je een leuke dag gehad?
Skills, HELP!, HUH?! & my lovely job!
Dear sweeties, loves and darlings.
Dit keer heb ik eerlijk gezegd niet echt hele supercalifragilisticexpialidastische verhalen te vertellen. Het is eigenlijk een redelijk 'rustige' en normale week op stage geweest.
Maar ik laat ik in ieder geval dit even zeggen: BEDANKT iedereen voor alle reacties en mailtjes! Altijd fijn om te weten dat er aan je gedacht wordt!
Zoals ik al zei, was deze stageweek niet de meest spannende. Zo ging het dagje 'theatre' deze week nog niet door, maar wellicht deze week wel. Zal er maar gewoon op aan gaan dringen denk ik,
dan kunnen ze er gewoonweg niet omheen
Van de week heb ik de eerste vaardigheden af kunnen laten tekenen.
Thuis wordt er heel erg op gewezen dat je het eerst op school moet hebben gehad en wordt je heel voorzichtig onder begeleiding bekend gemaakt met het uitvoeren in de praktijk.
Hier gaat het echter héél anders! Hier is het:,,Dit en dat moet gebeuren bij de patiënt, wil jij dat doen?' Of ze zeggen gewoonweg: ,,You can do that!' Dan sta ik eerst even met m'n ogen te
knipperen van HELP! Maar dan praten ze me er toch wel doorheen, als ik aangeef dat ik niet meer helemaal zeker weet hoe het precies moet.
Zo moest er maandag bij een-met-vlagen-verwarde-patiënt een neusmaagsonde ingebracht worden, aangezien hij al weken niet fatsoenlijk had gegeten.
Ik werkte toen samen met James en die riep toen ook vrolijk, dat-ik-dat-wel-even-kon-doen. Daar kwam toen dat HELP!-moment en brak het zweet me al uren van tevoren uit. Het is namelijk al niet
echt makkelijk, laat staan bij een patiënt die niet helemaal helder van geest is! En ik had het alleen nog maar geoefend op een pop..
We moesten wachten tot de patiënt klaar was met z´n dialyse en James zei op een gegeven moment dat het nog wel even kon duren. Toen was ik wel even blij en hoopte dat het niet meer zou lukken voor
ik naar huis mocht. Maar, om half 8 mocht ik dan toch aan de slag.. en het mislukte nog ook!
Het is de bedoeling dat de patiënt telkens een slokje water drinkt en op de momenten dat de patiënt slikt, moet het slangetje een stuk ingebracht worden. De patiënt begon echter, in zijn verwarde
toestand, te hyperventileren en zijn water te inhaleren. Hierdoor verslikte hij zich en raakte in paniek. Ik moest dus de sonde weer verwijderen en bezorgde 'm toen ook nog eens een flinke
bloedneus
Je mag hier de vaardigheden dus eigenlijk meteen uitvoeren. Ze vragen niet eerst of je het al gehad hebt en of je ze überhaupt mag doen. Het is meteen hoppa, gaan met die banaan!
Anna wilde me van de week ook een ECG(hartfilmpje) laten maken bij een patiënt, die in een zeer kritieke toestand verkeerde. Ik zei toen dat ik het wel een paar keer gezien had, maar nog nooit zelf
had gedaan. ,,Oh' zegt ze vervolgens: ,,vraag dan maar aan Becky of zij nog patiënten heeft waar er eentje gemaakt moet worden of waar het bij kan en ga dan maar even oefenen!'. Ik had echt zoiets
van HUH?!, mag dat hier zomaar..zonder begeleiding?
Wat op zich nog wel even spannend was, was het brandalarm op donderdag!
Ik was net bezig met het verzorgen van een wond, toen ineens het alarm afging. Ik was de enige, samen met de patiënten, op de kamer en ineens werd de deur dichtgetrokken.Toen merkte ik wel dat het serieus was. Ik raakte toen wel lichtelijk in paniek, want ik was nog lang niet klaar met het weer afplakken van de wond. De patiënt had namelijk een gigantisch gat in z'n rug en die was nog maar voor de helft afgeplakt. Ik dacht, als we straks halsoverkop naar buiten moeten, dan valt straks iedereen flauw omdat ze dat gat zien!(Nee hoor, grapje. Ik was natuurlijk bezorgd vanwege mogelijk gevaar van infectie en lekken.)
Achteraf bleek dat ze op de Day Unit, verderop in de gang, de toast te lang in de toaster hadden laten zitten.... Klinkt wellicht bekend in de oren van velen, als meest voorkomende oorzaak van een brandalarm (Toch pap?
Even nog iets over het eten hier.. Een aantal weken voor we hierheen gingen, hebben we op school een presentatie gehouden over ondervoeding in ziekenhuizen en daarbij de link naar de maaltijden. We maakten hierbij een vergelijking tussen NL en Engeland. En laat het nu toch zijn, dat de uitkomst van ons gedeelte over Engeland ook in dit ziekenhuis klopt! Veel mensen laten hun maaltijden staan, omdat ze het niet te eten vinden. Het ruikt altijd verrukkelijk als de kar op de ward komt(ik krijg dan zelfs de neiging om zelf een hapje mee te eten), maar vaak halen we bladen op met borden die nog voor de helft vol zijn..
Laatst bleef er veel over tijdens de Teatime-ronde(17.00u) en mochten we van de Ward Sister iets uitzoeken voor tijdens ons eigen avondeten. Ik koos toen voor een kaasomelet, maar die bleek achteraf nogal smakeloos te zijn. Ik moest op dat hele kleine ding nogal wat zout&peper gooien, voordat het een beetje lekker smaakte. Says enough lijkt mij..
De afgelopen weken heb ik weer gemerkt hoe mooi dit beroep toch kan zijn, ondanks alle negatieve dingen als tijdtekort, drukte en teveel dingen om te doen.
Voor de meest kleine dingen wordt je soms door oudere mensen nog net niet de hemel in geprezen, omdat je het voor ze doet, zonder dat ze erom vragen.
Ik regelde van de week alleen maar iets anders te eten voor een heel lief vrouwtje en het was meteen: ,,Oh thank you sweetheart, your such an angel'. En een ander heel lief vrouwtje, waar ik even mee had zitten praten, zei daarna: ,,I wish to you, that you''ll have a great life'. Serieus, op dat soort momenten komen de waterlanders nog net niet tevoorschijn en weet ik weer waar ik het allemaal voor doe!
Hmmm, het is nog een best weer een verhaal geworden. Ik dacht het wordt dit keer een mini-update, want ik heb niet zoveel te vertellen. Maar ik ben nooit zo kort van stof, dus het wordt eerder
te lang dan te kort, haha!
Hopelijk heb je je weer vermaakt met het lezen en tot de volgende maar weer!
Cheers everyone!
Oh btw, voor ik het vergeet! In het weekend van 26 maart komen Pap&Mam langs om hier toeristje uit te hangen!!
York Hospital
Hiya loves!
Eindelijk zijn we begonnen met datgene waarvoor we kwamen: stage!
Vorige week hebben we onze eerste dagen gewerkt en gister begon de 2e week al.
Het was de eerste dag heel erg wennen, want ik kwam om 7u binnen en wist niet goed wat ik moest doen. Ik heb dan ook maar tegen de eerste de beste die ik tegenkwam gezegd dat ik 'the Dutch intern'
was. Toen kwam Kaye, mijn 2e begeleidster, en liet me zien waar ik me even om kon kleden. Daarna kwam ik midden in de overdracht binnen, kreeg meteen een lijst met de gegevens van 30 patiënten
onder m'n neus gedrukt en moest proberen te ontcijferen wat 2 Indiase/Pakistaanse collega's van de nachtdienst precies zeiden..
De rest van die dag heb ik vooral een beetje te horen en te zien gekregen hoe het in z'n werk gaat. Ik heb overigens die dag nog een arts geassisteerd met het zetten van een hechting. Ik was zo
gespannen, dat ik per ongeluk haar steriele hechtsetje contamineerde met het vuilniszakje
Donderdag had ik een late dienst en liep mee met Alistair, een aardige, maar ietwat aparte man. We hadden een aantal patiënten die een operatie/ingreep hadden ondergaan die dag, waardoor we erg druk waren met hen in de gaten houden. Ik heb toen ook meteen al wat spannende handelingen mogen doen. Zo mocht ik bij een patiënt een wonddrain verwijderen uit het been(sorry voor degenen die hier van gruwelen...). Die patiënte was alleen lichtelijk van het padje af en ze schreeuwde moord en brand. Nou was het ook wel pijnlijk, maar ze schreeuwde de hele tijd: ,,Just cut it off!' en ,,Please give me some morphine!'. We hadden echt onze handen vol aan haar en het duurde dan ook meer dan een uur voor we uiteindelijk haar kamer konden verlaten. Op het einde vroeg ze me nog wat m'n moeder wel niet zou denken als ze hoorde dat ik iemand zoveel pijn had gedaan...
Ook mocht ik die de eerste injecties van deze stage uitdelen
Tijdens die dienst heb ik trouwens ook weer geswitched van begeleiders(de zoveelste keer dat me dat gebeurd tijdens een stage). Eerst waren het Sarah en Kaye, nu is het Nicky, omdat zij anders niemand had om te begeleiden. Zij gaat echter over 7 weken met zwangerschapsverlof, dus na haar vertrek ,,will Sarah and Kaye finish me off', zoals zij het zeiden
Ik zit dus op een chirurgische afdeling en ik ben er inmiddels achter wat Ward 11 precies inhoudt
We hebben momenteel erg veel mensen met zweren op de benen, een aantal mannen met geamputeerde benen t.g.v. Diabetes, roken of gewoon slechte vaten, mensen met een aneurysma van de aorta, gangreen aan de voeten(again, sorry) enz. Andere patiënten hebben galstenen, geelzucht t.g.v. kanker aan de alvleesklier of mankeren andere dingen aan hun organen.
Gister vertelde Nicky dat er veel patiënten zijn, die na een bypass van hun beenaderen, nog steeds roken en dan keihard ontkennen dat roken invloed kan hebben op de toestand van je vaten... Ongelooflijk gewoon!
En wat ik dan weer raar vind van het ziekenhuis/personeel, is dat ze één van die patiënten, met een geamputeerd been t.g.v. slechte vaten, iedere ochtend een 'Bacon buttie' laten eten. Dat is een grote, dikke, hele vette, plak bacon op een broodje.
Op dinsdag is het altijd de grote ronde van alle chirurgische wonden. 's Morgens worden alle verbanden van de wonden gehaald, zodat de chirurgen, artsen, (wond)verpleegkundigen, podotherapeuten
e.d. er allemaal naar kunnen kijken en beoordelen. Ik ging gister met Nicky aan de gang om alles te 'undressen'. Als het verband eraf is, wordt er hier wat huishoudfolie over de wond gedaan, zodat
het niet uitdroogt in die tussentijd. Toen Nicky dat vertelde stond ik haar wel even raar aan te kijken. Ze zei zelf ook dat ze thuis tegenwoordig voor alles aluminiumfolie gebruikt i.p.v.
huishoudfolie..
De rest van de dag zijn we eigenlijk alleen maar bezig geweest met het weer 'redressen' van de wonden. Hier ging veel meer tijd in zitten.
Ik heb de grote buikwond van een patiënt verzorgd, die een aneurysma heeft gehad. Ik kreeg een 10 van hem, omdat ik zo 'gentle' was en niet was flauwgevallen
Aan het einde van m'n dienst mocht ik nog even een wat minder leuke wond verzorgen, maar daar zal ik jullie de precieze details maar van besparen!
Eén ding waar ik heel erg naar uit kijk, is dat ik binnenkort 'into theater' ga. En nee, daarmee bedoel ik niet het toneel op. Nicky gaat regelen dat ik, wellicht een hele dag, mee kan kijken bij vaatchirurgische operaties
Tot nu toe heb ik gewoon diensten van 8 uur gedraaid, maar volgende week ga ik er 2 van 11,5 uur draaien. Ben benieuwd hoe dat bevalt, want het schijnt hier bijna gebruikelijk te zijn dat je die dienst in ieder geval 1x per week draait.
Zoals je je vast wel kunt bedenken, gaat het er hier in het ziekenhuis op veel gebieden heel anders aan toe. Een klein overzichtje van verschillen:
- Er staat midden op de Ward een desk waar alles gebeurd, dit is zeg maar de 'verpleegpost'.
- Je hebt hier echt een soort van hiërarchie onder het verzorgend personeel:
Matron: het administratief hoofd van het verplegend en verzorgend personeel in het ziekenhuis.
Ward Sister: het afdelingshoofd.
Deputy Sister: zij heeft de leiding over de gang van zaken tijdens een dienst, als de Ward Sister dat niet heeft. Ze coördineert o.a. opnames en ontslagen, de artsenvisites, kamerindeling en
welke patiënten voor een operatie moeten.
Staff Nurse: dit zijn zeg maar de 'gewone' verpleegkundigen. Als er geen Ward of Deputy Sister aanwezig is, heeft één van hen de leiding.
Health Care Assistant: zij zitten op het niveau van verzorgende niveau 2&3 in Nederland. Ze werken onder het toeziend oog van de verpleegkundigen en ondersteunen hen, zodat er iets meer
tijd is om dingen te doen die alleen verpleegkundigen mogen doen.
- Vanwege de hygiëne moet je, bij ongeveer ieder contact met de patiënten, een disposable schort en handschoenen aan. De rollen die op de gangen hangen zijn dan ook na 1 dienst bijna op.
- De patiënten worden hier aangesproken met hun voornaam. Hier moet ik nog steeds aan wennen, aangezien ik gewend ben de achternaam te gebruiken. Onderling, tijdens overdrachten, gebruikt het
personeel wel weer de achternamen of het bednummer, dus het is allemaal nogal verwarrend
- Alles wat gebruikt is in de buurt van patiënten, moet gereinigd worden. Daarna moet je er een groene sticker opplakken met 'I'm clean' en je naam, datum en tijd invullen.
- Er loopt hier een Critical Care Nurse rond die 'Di Hart' heet. Hoe toepasselijk
- In veel ziekenhuizen in NL zijn er assistenten die de maaltijden regelen. Hier doen de Health Care Assistents en de Staff Nurses het zelf.
- Ze kennen hier nog de 'Singlesex Wards'. We hebben momenteel 3 zalen met alleen mannen en 2 met vrouwen. Toen ik vertelde dat we dat in NL niet meer kennen en daar alles gemixt is, waren ze
werkelijk waar geschokt! De vrouwelijke collega's moesten er niet aan denken om met mannen op een zaal te moeten liggen
- De bel die hier gaat, als patiënten op het knoppie drukken, klinkt net als een speelgoedlocomotiefje..
- Elke discipline heeft hier een eigen kleur/soort uniform. Op zich wel handig, want je weet nu snel wie waar van is en wie je moet hebben. In NL lopen ze vaak in hetzelfde uniform als de
verpleegkundigen en dat zorgt nogal eens voor verwarring.
- Het woordje Scheveningen doet het nog steeds goed in het buitenland! Ze krijgen het hier echt niet uitgesproken. Hetzelfde geldt voor mijn naam, vandaar dat ze de engelse versie mogen gebruiken.
Vandaag zag ik weer een nieuwe versie van mijn naam, die ik nog niet eerder heb gehad: Bridgid.
Wow, het is weer een half boek geworden en dan heb ik echt heel veel weg gelaten
Zaterdag proberen we een beetje sightseeing te doen, afhankelijk van wat voor weer het dan is. Afgelopen maandag sneeuwde en regende het, dus ben ik de deur maar niet uitgeweest.
Meer foto's en verhalen volgen snel!
Brigit